Το μάθημα εξετάζει τις μορφές του θεάτρου, της θεατρικότητας και της παραστατικότητας στην περίοδο από τον 2ο-3ο αιώνα μ.Χ μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού και το τέλος του 6ου αιώνα. Ανιχνεύεται η σχέση του θεάτρου με το αρχαίο ελληνικό θέατρο, η επίδραση του ρωμαϊκού θεάτρου που οδήγησε σε μια εντελώς διαφορετική μορφή θεατρικότητας και θεάματος αυτή την εποχή.  Θα εξεταστούν επίσης οι διαφορετικοί χώροι παρουσίασης των θεαμάτων σε συνδυασμό με τον κοινωνικό απόηχο που αυτά προκαλούσαν. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην εξέταση των εκκλησιαστικών πηγών, ώστε να αποσαφηνιστούν όσο το δυνατόν οι λόγοι που προκάλεσαν την επικριτική στάση της Εκκλησίας.  Η παραστατικότητα με τη μορφή της παρουσίασης διαφόρων μορφών δημόσιας δράσης μπροστά σε κοινό αποτελεί επίσης ένα από τα βασικά σημεία του μαθήματος σε συνδυασμό με τη μελέτη των τεχνών και γενικότερα της εικαστικής μαρτυρίας, που αποτυπώνει πολλές μορφές παραστατικότητας στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια.

Το μάθημα θεραπεύει τον χαρακτήρα και τη σημασιολογία της δραματουργίας στην ευρύτερη λεκάνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου, με ιδιαίτερη έμφαση στην Αίγυπτο της ελληνιστικής εποχής και Ύστερης Αρχαιότητας. Αναλύεται η αρχαιολογία της δραματουργίας, ο δραματουργικός χαρακτήρας της αρχαίας αιγυπτιακής γραμματολογίας και οι διαδράσεις της με την πολιτική-θρησκευτική ιδεολογία και λατρευτική πρακτική. Το μάθημα επικεντρώνεται σε αντιπροσωπευτικά τελετουργικά δρώμενα με έντονα δραματουργικά μοτίβα και μυθολογικά σχήματα από την ελληνορωμαϊκή Αίγυπτο και την ανατολική Μεσόγειο της Ύστερης Αρχαιότητας. Εξετάζονται το φεστιβάλ Όπετ, η γιορτή του Άπι, ο θρίαμβος του Ώρου, οι τελετουργίες στο ναό της Έσνα, η λειτουργία του Μίθρα και τα τελετουργικά στοιχεία στους ελληνομαγικούς αιγυπτιακούς παπύρους. Παράλληλα, διερευνώνται η διάδοση του αιγυπτιακού τελετουργικού πρακτικού και της λατρείας στην οικουμένη του ελληνορωμαϊκού κόσμου.

Το μάθημα δίνει έμφαση στον σκηνικό χώρο του αρχαίου θεάτρου και παρακολουθεί τις μορφολογικές αλλαγές που αυτός υπέστη από την κλασική έως και την ελληνιστική εποχή. Παράλληλα, εξετάζει την όψιν, δηλαδή τα δύο οπτικά στοιχεία που πλαισιώνουν μια αρχαία παράσταση, τον σκηνικό διάκοσμο και την ενδυματολογία, θέτοντας τα ακόλουθα ερωτήματα: Τι ορίζουμε ως «αρχαία σκηνογραφία»; Υπήρχαν σκηνικά και «είδη φροντιστηρίου» στο αρχαίο θέατρο; Ποιος ήταν ο εισηγητής της σκηνογραφίας και τι γνωρίζουμε για το επάγγελμα του σκηνογράφου στην αρχαιότητα; Ποιος ήταν ο ρόλος της σκευής (προσωπεία / κοστούμια) σε ένα αρχαίο δράμα; Πώς ήταν τα κοστούμια της τραγωδίας, της κωμωδίας και του σατυρικού δράματος; Πως σκηνοθετούνταν τα πρώιμα έργα του Αισχύλου και πως εκείνα που παρουσιάστηκαν μετά την Ορέστεια (458 π.Χ.); Ποιες σκηνοθετικές ανάγκες κάλυπτε η διώροφη ελληνιστική σκηνή με το προσκήνιο; Στα ερωτήματα αυτά καλούνται οι φοιτητές/τριες του ΠΜΣ να απαντήσουν μέσα από τη συγγραφή εργασίας, τη συμμετοχή τους σε ασκήσεις επί συγκεκριμένου υλικού και τον γόνιμο διάλογο με τη διδάσκουσα.     

To μάθημα αποσκοπεί στην ανάδειξη της παιδευτικής αξίας του αρχαίου θεάτρου, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και ως και ως πυξίδα για την ανάπτυξη της δημιουργικής σκέψης..

Η δραματική ποίηση όχι μόνο αντανακλά την κοινωνία που τη γεννά, αλλά και τη διαμορφώνει μέσα στα πλαίσια μας επιβεβαιωμένα διαλεκτικής σχέσης. Τόσο στις σωζόμενες Τραγωδίες, όσο και στις Κωμωδίες, εντοπίζουμε την κριτική θεσμών (πολιτικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών), την έκφραση κοινωνικών προβληματισμών (ζητήματα φύλου, εθνικής ταυτότητας), τη διερεύνηση πολιτισμικών αξιών (η εικόνα του ξένου), την κριτική της πολιτικής σχέσης (ταυτότητα του πολίτη, σχέσεις εξουσίας και πολιτών, εξωτερική πολιτική) και πολλά άλλα. Στόχος είναι η αφομοίωση των παραδειγμάτων και η δημιουργική ένταξή τους είτε στα πλαίσια διδασκαλίας συγκεκριμένων αντικειμένων εκπαίδευσης, είτε σε γενικότερα ερευνητικά πλαίσια που ενδέχεται να οδηγήσουν σε βαθύτερη ανάλυση των θεμάτων και σε πρακτική εφαρμογή στην έρευνα του αρχαίου θεάτρου αλλά και των σύγχρονων αναβιώσεών του.

 Μέσα από τη μελέτη α) των φιλολογικών πηγών και β) των αρχαιολογικών μαρτυριών θα διερευνηθούν οι δυνατότητες αξιοποίησης της δραματικής ποίησης τόσο από τον εκπαιδευτικό κάθε βαθμίδας, όσο και από τον ερευνητή των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών παραμέτρων που προκύπτουν από την ερμηνεία των σωζόμενων έργων.