Το μάθημα θεραπεύει τον χαρακτήρα και τη σημασιολογία της δραματουργίας στην ευρύτερη λεκάνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου, με ιδιαίτερη έμφαση στην Αίγυπτο της ελληνιστικής εποχής και Ύστερης Αρχαιότητας. Αναλύεται η αρχαιολογία της δραματουργίας, ο δραματουργικός χαρακτήρας της αρχαίας αιγυπτιακής γραμματολογίας και οι διαδράσεις της με την πολιτική-θρησκευτική ιδεολογία και λατρευτική πρακτική. Το μάθημα επικεντρώνεται σε αντιπροσωπευτικά τελετουργικά δρώμενα με έντονα δραματουργικά μοτίβα και μυθολογικά σχήματα από την ελληνορωμαϊκή Αίγυπτο και την ανατολική Μεσόγειο της Ύστερης Αρχαιότητας. Εξετάζονται το φεστιβάλ Όπετ, η γιορτή του Άπι, ο θρίαμβος του Ώρου, οι τελετουργίες στο ναό της Έσνα, η λειτουργία του Μίθρα και τα τελετουργικά στοιχεία στους ελληνομαγικούς αιγυπτιακούς παπύρους. Παράλληλα, διερευνώνται η διάδοση του αιγυπτιακού τελετουργικού πρακτικού και της λατρείας στην οικουμένη του ελληνορωμαϊκού κόσμου.

Το μάθημα δίνει έμφαση στο σκηνικό χώρο του αρχαίου θεάτρου και παρακολουθεί τις μορφολογικές αλλαγές που αυτός υπέστη από την κλασική έως και τη ρωμαϊκή εποχή. Παράλληλα, εξετάζει τα δύο οπτικά στοιχεία που πλαισιώνουν μια αρχαία θεατρική παράσταση, το σκηνικό διάκοσμο και την ενδυματολογία, θέτοντας τα ακόλουθα ερωτήματα: Τι ορίζουμε ως «αρχαία σκηνογραφία»; Υπήρχαν σκηνικά και «είδη φροντιστηρίου» στο αρχαίο θέατρο; Ποιος ήταν ο εισηγητής της σκηνογραφίας και τι γνωρίζουμε για το επάγγελμα του σκηνογράφου στην αρχαιότητα; Ποιος ήταν ο ρόλος της σκευής (προσωπεία / κοστούμια) σε ένα αρχαίο δράμα; Τι γίνονταν τα κοστούμια και τα προσωπεία μετά το πέρας των δραματικών αγώνων; Ποιος αναλάμβανε τη σκηνοθεσία των έργων και τη διδασκαλία των υποκριτών; Πως σκηνοθετούνταν τα πρώιμα έργα του Αισχύλου και πως εκείνα που παρουσιάστηκαν μετά την Ορέστεια(458 π.Χ.); Πως ήταν η σκηνή των περιοδευόντων θιάσων; Πως ήταν η σκευή των Φλυάκων; Στα ερωτήματα αυτά καλούνται οι φοιτητές/τριες του ΠΜΣ να απαντήσουν μέσα από τη συγγραφή εργασίας, τη συμμετοχή τους σε ασκήσεις επί συγκεκριμένου υλικού, την ατομική μελέτη και το γόνιμο διάλογο με τη διδάσκουσα. 

Το μάθημα αποσκοπεί στην ανάδειξη της παιδευτικής αξίας του αρχαίου θεάτρου, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και ως και ως πυξίδα για την ανάπτυξη της δημιουργικής σκέψης. Η δραματική ποίηση όχι μόνο αντανακλά την κοινωνία που τη γεννά, αλλά και τη διαμορφώνει μέσα στα πλαίσια μας επιβεβαιωμένα διαλεκτικής σχέσης. Τόσο στις σωζόμενες Τραγωδίες, όσο και στις Κωμωδίες, εντοπίζουμε την κριτική θεσμών (πολιτικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών), την έκφραση κοινωνικών προβληματισμών (ζητήματα φύλου, εθνικής ταυτότητας), τη διερεύνηση πολιτισμικών αξιών (η εικόνα του ξένου), την κριτική της πολιτικής σχέσης (ταυτότητα του πολίτη, σχέσεις εξουσίας και πολιτών, εξωτερική πολιτική) και πολλά άλλα. Στόχος είναι η αφομοίωση των παραδειγμάτων και η δημιουργική ένταξή τους είτε στα πλαίσια διδασκαλίας συγκεκριμένων αντικειμένων εκπαίδευσης, είτε σε γενικότερα ερευνητικά πλαίσια που ενδέχεται να οδηγήσουν σε βαθύτερη ανάλυση των θεμάτων και σε πρακτική εφαρμογή στην έρευνα του αρχαίου θεάτρου αλλά και των σύγχρονων αναβιώσεών του. Μέσα από τη μελέτη α) των φιλολογικών πηγών και β) των αρχαιολογικών μαρτυριών θα διερευνηθούν οι δυνατότητες αξιοποίησης της δραματικής ποίησης τόσο από τον εκπαιδευτικό κάθε βαθμίδας, όσο και από τον ερευνητή των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών παραμέτρων που προκύπτουν από την ερμηνεία των σωζόμενων έργων.

Στο μάθημα θα εξεταστεί ενδελεχώς η αρχιτεκτονική μορφή του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού θεάτρου και θα παρουσιαστούν όλα εκείνα τα στοιχεία (υλικά, τεχνικές κλπ.) που συνιστούν το θεατρικό σκηνικό και υπηρετούν τις ανάγκες των παντώς είδους παραστάσεων. Θα παρουσιαστούν μεγάλες ελληνικές και ρωμαϊκές πόλεις (π.χ. Αθήνα, Πέργαμος, Ρώμη κ.ά) και μεγάλα πανελλήνια ιερά (π.χ. Δελφοί κ.ά), όπου το θέατρο εντασσόταν αρμονικά στο οικοδομικό σύνολο και αποτελούσε ζωτικό κομμάτι της πολιτικής κοινωνικής και θρησκευτικής ζωής, τόσο ως χώρος αναψυχής και παίδευσης, όσο και ως χώρος επιβολής πολιτειακής και θρησκευτικής ισχύος.